# 6 / Sail Away

Sail Away...it's time to leave....

   Σήμερα έψαξα πολλά για το interrail, σου έστειλα και στο φέισμπουκ διάφορα να δεις. αλλά η ώρα είναι 2 και δεν έχω κοιμηθεί ακόμα...όχι ότι δεν θέλω...δεν μπορώ...σκέφτομαι διάφορα...

   

[...]

   Μόλις ήπια την τελευταία γουλιά από το τσάι μου και σε λίγο θα σβήσω και το τσιγάρο (ναι, μετά τα τελευταία ξανακύλησα...). Βρήκα ένα μπλογκ που το έκαναν κάτι παιδιά που σκέφτονταν τα ίδια πράγματα που σκεφτόμαστε και εμείς τώρα. Είναι απίστευτο πόσο διαφέρουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, αλλά και πόσο ίδια είναι τα προβλήματα που μας βασανίζουν. Φυγή...απελπισία...ανάγκη για καινούρια πράγματα και καινούριους ανθρώπους...

   Από τότε που έφυγες έχουμε περισσότερη (και αρκετά πιο ποιοτική) επικοινωνία... Υπάρχουν πολλά κοινά προβλήματα και στους δύο και αρκετές αναλογίες στα υπόλοιπα προβλήματά μας...αλλά και κοινές ανάγκες και όνειρα. Μου λες πολλές φορές ότι οι συμβουλές μου είναι αυτές που πρέπει. Απλά σου λέω τα πράγματα που θέλω να πω και στον εαυτό μου... Δύσκολα...Μου είπες σήμερα ότι ήμουν λίγο ασυνάρτητος στο προηγούμενο ποστ...είμαι και στο επόμενο απ'ό,τι  φαίνεται...

   Κάποτε μου είχαν πει ότι στο μπλογκ μου έγραφα πολύ εμπνευσμένα κείμενα. Τώρα πια όχι... δεν νιώθω ολοκληρωμένος... (πολύ κλαψομούνης έγινα...) . Το μπλογκ που βρήκα το λένε Time to leave. Από εκεί δανείζομαι και το τραγούδι. Τα παιδιά τα γράφουν πολύ καλά αυτά που σκεφτόμαστε και σου προτείνω όταν και αν έχεις χρόνο και διάθεση να το διαβάσεις. Ίσως κάνω και σχόλιο κάποια στιγμή, αλλά δεν ξέρω πότε...ούτε στο δικό μου μπλογκ δεν προλαβαίνω να απαντήσω στα σχόλια... Το οποίο δικό μου μπλογκ δεν σου το έχει δείξει ακόμα, ε;;; Θα έρθει η στιγμή και για αυτό...

   Μένουν 104 μέρες για να φύγω από εδώ που είμαι και η αλήθεια είναι ότι η απελπισία των τελευταίων ημερών κάπως κατευνάζεται με αυτό. Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Είναι σίγουρα μια χρονιά που θα με κάνει πιο καλό άνθρωπο και δάσκαλο, αλλά με τι κόστος;; Μπορεί να μου αλλάξει εντελώς τις προτεραιότητές μου και τα θέλω μου...Φοβάμαι μην κάνω καμιά μαλακία...θα με κρατήσεις ελπίζω...

[...]

   Το έχω κάψει στο ριπιτ το τραγούδι όπως καταλαβαίνεις...

# 5 / Lost in space...

   Τι κάνεις φίλε μου;;; Εδώ όλα μοιάζουν να έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο...τον έλεγχό μου... Την Πέμπτη στο σχολείο ήταν χάλια! Το παιδί ήταν αναστατωμένο, γυρνούσαμε από τάξη σε τάξη, έριξε τα βιβλία από τη μία αίθουσα, φώναζε, μου τραβούσε τα χέρια και τα δάχτυλά μου, ούρλιαζε τη μία και την άλλη γελούσε. Ο αδερφός μου έχει μανιοκατάθλιψη, είναι μια ψυχική ασθένεια στην οποία το άτομο βιώνει περιόδους μανίας (μεγάλη ευφορία, μιλάει συνέχεια κλπ) και κατάθλιψης (κλείνεται στον εαυτό του κλπ). Έχω βιώσει αρρωστημένες καταστάσεις σπίτι μου, ξέρω τι περνάει η οικογένειά του στο σπίτι, ξέρω γιατί η μάνα έρχεται στο σχολείο και μου ρωτάει πως περάσαμε, ξέρω τι εννοεί όταν λέει ότι "τα κάνει σπίτι, μη σε τρελαίνει και εσένα εδώ". Δεν ξέρω όμως γιατί, αλλά δεν αντέχω...δεν το μπορώ... Αφού είχαμε κάνει μπάχαλο όλο το σχολείο, τον παίρνω, πηγαίνουμε στην τάξη μας, κλειδώνω. Στέκομαι για λιγο όρθιος να δω τι θα κάνει...αφού ξεκινάει να ξεφυλλίζει κάτι περιοδικά και να τραγουδάει Κοργιαλά, πιάνω το κεφάλι μου και χαμηλώνω σε μια γωνία. Μετά από πολύ καιρό έκλαιγα σα μικρό παιδί. Ελπίζω να μη με άκουσε κανένας γιατί στη διπλανή τάξη έκαναν μάθημα. Τότε είναι που σου έστειλα μήνυμα. 

   Νιώθω να χάνω τον εαυτό μου...τον σκοπό μου...κάθε μέρα φέρνω στο μυαλό μου την πρακτική όπου πηγαίναμε σχολείο στις 7μιση και φεύγαμε στις 2. Μας άρεσε τόσο πολύ που μέναμε εκεί τόσες ώρες και ανυπομονούσαμε να πάμε ξανά. Δεν ισχύει το ίδιο και εδώ! Γενικά περνάω καλά εδώ...δεν θέλω να είμαι αχάριστος γιατί έχω τη δουλειά μου, την δυνατότητα να βγώ και να ξεφύγω, αλλά κάθε μέρα συμβαίνει το ίδιο...γυρνάω στο σπίτι και με πιάνει ένα βάρος στο στήθος για το τι θα αντιμετωπίσω την επόμενη μέρα στο σχολείο. Με πιάνει ένα άγχος και μια απέχθεια για τη δουλειά μου και την μέρα μου... Ξυπνάω το πρωί και μετράω πόσες ώρες μένουν μέχρι το τέλος της "βάρδιας", πηγαίνω στο μπάνιο, κοιτάω τα μάτια μου και είναι πια σκοτεινά, σα να λείπει κάτι... Σφίγγω τα δόντια και ξεκινάω...

   Αναρρωτιέμαι αν άξιζε εν τέλει να κάνω αυτό που έκανα...ίσως έπρεπε να πάω φαντάρος και να μην έχω τέτοια προβλήματα και να σε έλεγα παλιοσειρά και να μετρούσαμε μέρες για τον Αύγουστο... Η ηλιθιότητα της κατάστασής μου φαίνεται απ'το ότι μετράω μέρες για το τέλος της σύμβασης τον Ιούνιο...και όχι απλά μετράω τις μέρες, αλλά έχω ξεχωρίσει και τις εργάσιμες από τις μέρες που απομένουν...

   ΕΙΜΑΙ ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟΣ... ίσως σκέφτεσαι ότι σου λέω μαλακίες και ότι ενώ τα έχω όλα κάνω σαν την παρθένα ότι δεν μου αρέσει...ίσως και να είναι αλήθεια... Έχω χάσει τους στόχους μου, πράγμα που σημαίνει είτε ότι πρέπει να βρω καινούριους είτε ότι οι παλιοί μου στόχοι με οδήγησαν σε αδιέξοδο, άρα δεν ήταν σωστοί στόχοι..

Anyway...sometimes it lasts in love, sometimes it hurts instead...