Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

# 7 / Λόγια απλά!

Σου χρωστάω αυτήν την ανάρτηση από καιρό. Όντας σε ένα περιβάλλον που οι περισσότεροι σε θεωρούν πάτο (έτσι είναι η ιεραρχία για τους αναπληρωτές) και ειδικά την παράλληλη στήριξη που είναι πιο πάτος και από τον πάτο, το να σου πει κάποιος μια καλή κουβέντα είναι μια στιγμή απίστευτης ευτυχίας!

Είχαμε πάει εκδρομή μαζί με τα διπλανά χωριά. Πρακτικά κάναμε επίσκεψη στο ένα από αυτά. Όλοι οι δάσκαλοι καθόμασταν στην μία τάξη όπου είχαν φέρει και πράγματα να τσιμπήσουμε. Οι περισσότεροι είπαν ένα απλό γεια μπαίνοντας και αυτό ήταν όλο. Μπαίνει σε κάποια φάση η νηπιαγωγός από ένα διπλανό χωριό και λέει: "ποιον δεν χαιρέτησα, ποιον δεν χαιρέτησα", διασχίζει όλη την τάξη και έρχεται και μου δίνει το χέρι, με ρωτάει τι κάνω και πως περνάω με το παιδί, κάτι που κανένας από τους υπόλοιπους 8 δεν είχε κάνει!!!

Περιττό να σου τι όμορφα που ένιωσα!! Ήταν σα να με αναγνωρίζει κάποιος ως ισότιμο, αλλά με ενδιαφέρον. Προφανώς δεν είχα πολλά πράγματα να συζητήσω μαζί της αφού είναι και εκείνη λίγο πριν την σύνταξη, αλλά μου αφιέρωσε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα με πραγματικό ενδιαφέρον! Πράγμα που έκανε και στην επόμενη εκδρομή πριν λίγες μέρες οπότε και σου έστειλα το μήνυμα με τις απλές καθημερινές κουβέντες και πόσο τις εκτιμώ πια...

Ένα αντίστοιχο γεγονός έγινε και στην πολυκατοικία μου. Πήγα να μπω στο ασανσέρ και βλέπω ότι μπαίνει ένας παππούς, οπότε και τον περιμένω να έρθει να ανεβούμε μαζί. Με ευχαρίστησε και μου έπιασε κουβέντα. "Παλικάρι, μαθητής ή φοιτητής είσαι;" . Του εξηγώ και λίγο πριν κατεβώ μου λέει "καλό απόγευμα και να προσέχεις"

Δεν είναι ότι μου είπε ποιος ξέρει τι, αλλά ο τρόπος του ήταν τόσο ωραίος, τόσο ήρεμος και καθαρός που αμέσως γέμισα με ευχάριστα συναισθήματα.

Στο επόμενο ποστ: Φίλοι ή friends with benefits?