Το κατάστημα λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση!

Ναι, το παρόν κατάστημα άλλαξε διαχειριστή!Πέρασε στα χέρια μου επιτέλους, όπως προοριζόταν να γίνει από τη δημιουργία ακόμα του blog. Από εδώ και πέρα όταν θα μιλάω για τον προηγούμενο ιδιοκτήτη-τον κολλητό μου- θα τον ονομάζω country1. Εγώ θα είμαι ο country2. Λοιπόν- για να αρχισω να εξηγώ-το μπλογκ αυτό φτιάχτηκε από τον country1 επειδή έλειπα από Ελλάδα για να μπορεί να μου γράφει τα νέα και τις σκέψεις του.  Κι έτσι έγινε! Διαβάζοντας τις δημοσιεύσεις ήταν σαν να άκουγα τον κολλητό μου να μιλάει...  Και, ενώ εκείνος μου ανέφερε τα όσα τον απασχολούσαν, εγώ έπαιρνα κουράγιο και δύναμη για τον εαυτό μου τις μέρες που τα χρειαζόμουν περισσότερο... Στην πραγματικότητα, οι δημοσιεύσεις σε αυτό το μπλογκ δεν αποτελούν παρά ένα μικρό κομμάτι των συζητήσεων που είχαμε όσο ήμουν στο εξωτερικό. Επικοινωνούσαμε κυρίως μέσω μηνυμάτων' ο κολλητός μου έστελνε  με το what's up του στο δικό μου κι εγώ του απαντούσα από  το δεύτερο κινητό μου με την  ξένη sim. Ήταν o πιο φθηνός τρόπος επικοινωνίας και για τους δυο. Με τον country1 μιλούσαμε σχεδόν κάθε μέρα και, όσο ήμουν στο εξωτερικό, η φιλία μας ψήθηκε ακόμη περισσότερο αφού συζητούσαμε πιο ουσιαστικά και πιο συχνά απ' όταν βρισκόμασταν στην ίδια πόλη. Τα λόγια δεν είναι αρκετά για να τον ευχαριστήσω που στάθηκε στο πλευρό μου τις ώρες της μοναξιάς. Τώρα ο country1 θα φύγει για κάποιους μήνες στο εξωτερικό (πώς γυρνάει ο τροχός, ε?) και εγώ θα συνεχίσω αυτό το τρελό ιστολόγιο για να του στέλνω τα νέα μου. Ελπίζω να φανώ αντάξιος της φιλίας του. Αυτά από τη νέα διεύθυνση! ;-) 

 

# 7 / Λόγια απλά!

Σου χρωστάω αυτήν την ανάρτηση από καιρό. Όντας σε ένα περιβάλλον που οι περισσότεροι σε θεωρούν πάτο (έτσι είναι η ιεραρχία για τους αναπληρωτές) και ειδικά την παράλληλη στήριξη που είναι πιο πάτος και από τον πάτο, το να σου πει κάποιος μια καλή κουβέντα είναι μια στιγμή απίστευτης ευτυχίας!

Είχαμε πάει εκδρομή μαζί με τα διπλανά χωριά. Πρακτικά κάναμε επίσκεψη στο ένα από αυτά. Όλοι οι δάσκαλοι καθόμασταν στην μία τάξη όπου είχαν φέρει και πράγματα να τσιμπήσουμε. Οι περισσότεροι είπαν ένα απλό γεια μπαίνοντας και αυτό ήταν όλο. Μπαίνει σε κάποια φάση η νηπιαγωγός από ένα διπλανό χωριό και λέει: "ποιον δεν χαιρέτησα, ποιον δεν χαιρέτησα", διασχίζει όλη την τάξη και έρχεται και μου δίνει το χέρι, με ρωτάει τι κάνω και πως περνάω με το παιδί, κάτι που κανένας από τους υπόλοιπους 8 δεν είχε κάνει!!!

Περιττό να σου τι όμορφα που ένιωσα!! Ήταν σα να με αναγνωρίζει κάποιος ως ισότιμο, αλλά με ενδιαφέρον. Προφανώς δεν είχα πολλά πράγματα να συζητήσω μαζί της αφού είναι και εκείνη λίγο πριν την σύνταξη, αλλά μου αφιέρωσε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα με πραγματικό ενδιαφέρον! Πράγμα που έκανε και στην επόμενη εκδρομή πριν λίγες μέρες οπότε και σου έστειλα το μήνυμα με τις απλές καθημερινές κουβέντες και πόσο τις εκτιμώ πια...

Ένα αντίστοιχο γεγονός έγινε και στην πολυκατοικία μου. Πήγα να μπω στο ασανσέρ και βλέπω ότι μπαίνει ένας παππούς, οπότε και τον περιμένω να έρθει να ανεβούμε μαζί. Με ευχαρίστησε και μου έπιασε κουβέντα. "Παλικάρι, μαθητής ή φοιτητής είσαι;" . Του εξηγώ και λίγο πριν κατεβώ μου λέει "καλό απόγευμα και να προσέχεις"

Δεν είναι ότι μου είπε ποιος ξέρει τι, αλλά ο τρόπος του ήταν τόσο ωραίος, τόσο ήρεμος και καθαρός που αμέσως γέμισα με ευχάριστα συναισθήματα.

Στο επόμενο ποστ: Φίλοι ή friends with benefits?

# 6 / Sail Away

Sail Away...it's time to leave....

   Σήμερα έψαξα πολλά για το interrail, σου έστειλα και στο φέισμπουκ διάφορα να δεις. αλλά η ώρα είναι 2 και δεν έχω κοιμηθεί ακόμα...όχι ότι δεν θέλω...δεν μπορώ...σκέφτομαι διάφορα...

   

[...]

   Μόλις ήπια την τελευταία γουλιά από το τσάι μου και σε λίγο θα σβήσω και το τσιγάρο (ναι, μετά τα τελευταία ξανακύλησα...). Βρήκα ένα μπλογκ που το έκαναν κάτι παιδιά που σκέφτονταν τα ίδια πράγματα που σκεφτόμαστε και εμείς τώρα. Είναι απίστευτο πόσο διαφέρουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, αλλά και πόσο ίδια είναι τα προβλήματα που μας βασανίζουν. Φυγή...απελπισία...ανάγκη για καινούρια πράγματα και καινούριους ανθρώπους...

   Από τότε που έφυγες έχουμε περισσότερη (και αρκετά πιο ποιοτική) επικοινωνία... Υπάρχουν πολλά κοινά προβλήματα και στους δύο και αρκετές αναλογίες στα υπόλοιπα προβλήματά μας...αλλά και κοινές ανάγκες και όνειρα. Μου λες πολλές φορές ότι οι συμβουλές μου είναι αυτές που πρέπει. Απλά σου λέω τα πράγματα που θέλω να πω και στον εαυτό μου... Δύσκολα...Μου είπες σήμερα ότι ήμουν λίγο ασυνάρτητος στο προηγούμενο ποστ...είμαι και στο επόμενο απ'ό,τι  φαίνεται...

   Κάποτε μου είχαν πει ότι στο μπλογκ μου έγραφα πολύ εμπνευσμένα κείμενα. Τώρα πια όχι... δεν νιώθω ολοκληρωμένος... (πολύ κλαψομούνης έγινα...) . Το μπλογκ που βρήκα το λένε Time to leave. Από εκεί δανείζομαι και το τραγούδι. Τα παιδιά τα γράφουν πολύ καλά αυτά που σκεφτόμαστε και σου προτείνω όταν και αν έχεις χρόνο και διάθεση να το διαβάσεις. Ίσως κάνω και σχόλιο κάποια στιγμή, αλλά δεν ξέρω πότε...ούτε στο δικό μου μπλογκ δεν προλαβαίνω να απαντήσω στα σχόλια... Το οποίο δικό μου μπλογκ δεν σου το έχει δείξει ακόμα, ε;;; Θα έρθει η στιγμή και για αυτό...

   Μένουν 104 μέρες για να φύγω από εδώ που είμαι και η αλήθεια είναι ότι η απελπισία των τελευταίων ημερών κάπως κατευνάζεται με αυτό. Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Είναι σίγουρα μια χρονιά που θα με κάνει πιο καλό άνθρωπο και δάσκαλο, αλλά με τι κόστος;; Μπορεί να μου αλλάξει εντελώς τις προτεραιότητές μου και τα θέλω μου...Φοβάμαι μην κάνω καμιά μαλακία...θα με κρατήσεις ελπίζω...

[...]

   Το έχω κάψει στο ριπιτ το τραγούδι όπως καταλαβαίνεις...

# 5 / Lost in space...

   Τι κάνεις φίλε μου;;; Εδώ όλα μοιάζουν να έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο...τον έλεγχό μου... Την Πέμπτη στο σχολείο ήταν χάλια! Το παιδί ήταν αναστατωμένο, γυρνούσαμε από τάξη σε τάξη, έριξε τα βιβλία από τη μία αίθουσα, φώναζε, μου τραβούσε τα χέρια και τα δάχτυλά μου, ούρλιαζε τη μία και την άλλη γελούσε. Ο αδερφός μου έχει μανιοκατάθλιψη, είναι μια ψυχική ασθένεια στην οποία το άτομο βιώνει περιόδους μανίας (μεγάλη ευφορία, μιλάει συνέχεια κλπ) και κατάθλιψης (κλείνεται στον εαυτό του κλπ). Έχω βιώσει αρρωστημένες καταστάσεις σπίτι μου, ξέρω τι περνάει η οικογένειά του στο σπίτι, ξέρω γιατί η μάνα έρχεται στο σχολείο και μου ρωτάει πως περάσαμε, ξέρω τι εννοεί όταν λέει ότι "τα κάνει σπίτι, μη σε τρελαίνει και εσένα εδώ". Δεν ξέρω όμως γιατί, αλλά δεν αντέχω...δεν το μπορώ... Αφού είχαμε κάνει μπάχαλο όλο το σχολείο, τον παίρνω, πηγαίνουμε στην τάξη μας, κλειδώνω. Στέκομαι για λιγο όρθιος να δω τι θα κάνει...αφού ξεκινάει να ξεφυλλίζει κάτι περιοδικά και να τραγουδάει Κοργιαλά, πιάνω το κεφάλι μου και χαμηλώνω σε μια γωνία. Μετά από πολύ καιρό έκλαιγα σα μικρό παιδί. Ελπίζω να μη με άκουσε κανένας γιατί στη διπλανή τάξη έκαναν μάθημα. Τότε είναι που σου έστειλα μήνυμα. 

   Νιώθω να χάνω τον εαυτό μου...τον σκοπό μου...κάθε μέρα φέρνω στο μυαλό μου την πρακτική όπου πηγαίναμε σχολείο στις 7μιση και φεύγαμε στις 2. Μας άρεσε τόσο πολύ που μέναμε εκεί τόσες ώρες και ανυπομονούσαμε να πάμε ξανά. Δεν ισχύει το ίδιο και εδώ! Γενικά περνάω καλά εδώ...δεν θέλω να είμαι αχάριστος γιατί έχω τη δουλειά μου, την δυνατότητα να βγώ και να ξεφύγω, αλλά κάθε μέρα συμβαίνει το ίδιο...γυρνάω στο σπίτι και με πιάνει ένα βάρος στο στήθος για το τι θα αντιμετωπίσω την επόμενη μέρα στο σχολείο. Με πιάνει ένα άγχος και μια απέχθεια για τη δουλειά μου και την μέρα μου... Ξυπνάω το πρωί και μετράω πόσες ώρες μένουν μέχρι το τέλος της "βάρδιας", πηγαίνω στο μπάνιο, κοιτάω τα μάτια μου και είναι πια σκοτεινά, σα να λείπει κάτι... Σφίγγω τα δόντια και ξεκινάω...

   Αναρρωτιέμαι αν άξιζε εν τέλει να κάνω αυτό που έκανα...ίσως έπρεπε να πάω φαντάρος και να μην έχω τέτοια προβλήματα και να σε έλεγα παλιοσειρά και να μετρούσαμε μέρες για τον Αύγουστο... Η ηλιθιότητα της κατάστασής μου φαίνεται απ'το ότι μετράω μέρες για το τέλος της σύμβασης τον Ιούνιο...και όχι απλά μετράω τις μέρες, αλλά έχω ξεχωρίσει και τις εργάσιμες από τις μέρες που απομένουν...

   ΕΙΜΑΙ ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟΣ... ίσως σκέφτεσαι ότι σου λέω μαλακίες και ότι ενώ τα έχω όλα κάνω σαν την παρθένα ότι δεν μου αρέσει...ίσως και να είναι αλήθεια... Έχω χάσει τους στόχους μου, πράγμα που σημαίνει είτε ότι πρέπει να βρω καινούριους είτε ότι οι παλιοί μου στόχοι με οδήγησαν σε αδιέξοδο, άρα δεν ήταν σωστοί στόχοι..

Anyway...sometimes it lasts in love, sometimes it hurts instead...

# 4 / Μεταπτυχιακό

Το θέμα του μεταπτυχιακού με προβληματίζει και εμένα έντονα... Το πιο βασικό από όλα είναι το οικονομικό και το έχουμε συζητήσει και αυτό διεξοδικά. Το να κάνουμε τον Σεπτέμβρη που μας έρχεται είναι πολύ δύσκολο καθώς θα έπρεπε ήδη να είχαμε βρει αυτά που μας ενδιαφέρουν και να έχουμε κάνει αιτήσεις. Το πιο σημαντικό με τις αιτήσεις για εμένα είναι ότι κάποια πανεπιστήμια προσφέρουν και δυνατότητα χρηματοδότησης όπως και κάποιες ελληνικές υποτροφίες.

Επομένως θα πρέπει να είναι κάτι πολύ καλά συντονισμένο. Επίσης, η όποια χρηματική βοήθεια πάρουμε θα είναι μόνο μέρος των εξόδων μας - των διδάκτρων μας. Δηλαδή, θα πρέπει και εμείς να έχουμε ένα "κομπόδεμα" που θα είναι σε θέση να μας υποστηρίξει. Εκτιμώ ότι το να δουλέψουμε και του χρόνου θα μας δώσει μια δυνατότητα να βάλουμε κάτι στην άκρη.

Έχεις σκεφτεί να πάμε κάπου αλλού εκτός από Αγγλία; Η αλήθεια είναι ότι και εγώ εκεί είναι που σκέφτομαι πρώτα (για πολλούς λόγους), αλλά υπάρχουν πολλά αγγλόφωνα προγράμματα και σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, σε χώρες όχι τόσο ακριβές, αλλά με την ίδια αναγνώριση πτυχίων.

Δεν έχω καταφέρει να πετύχω αυτόν τον φίλο μου που σου έλεγα ότι είναι τώρα Αγγλία για να τον ροτήσω, αλλά εκτιμώ ότι θα βρούμε σύντομα άκρη...

#3 / H Οδύσσεια μιας άδειας - the end

Πολλοί θα εκτιμούσαν ότι όλο αυτό είναι μια απλή διαδιακασία....όχι όμως...πηγαίνω στην πρωτοβάθμια (με θυμούνται για κάποιον περίεργο λόγο...) και τους δίνω το χαρτί...Περνάει ο προϊστάμενος από πίσω μου και λέει: "κύριε φίλε του country, μετά περάστε από το γραφείο μου"... γυρνάω και είχε προλάβει να φύγει! Ανατρίχιασα να σου πω την αλήθεια, σαν φωνή από το υπερπέραν!

Αφου κανονίζω τα χαρτιά πηγαίνω στο γραφείο του! Μπαίνω και μου λέει: "πολλές άδειες παίρνετε κύριε!" και εκεί, μετά από μια ενδομάδα ταλαιπωρίας, ξενυχτιού και παραλογισμού του ελληνικού δημοσίου βρίσκω τη δύναμη να κρατηθώ και να απαντήσω ήρεμα μεν, με αυξημένο τόνο φωνής και ενδείξεις εκνευρισμού δε... από την αρχή της χρονιάς έχω πάρει 3 μέρες κανονική άδεια!!! Η μία για να πάω στο ΙΚΑ να περάσω επιτροπή και οι 2 για να δώσω μεταπτυχιακό! Οι 3 της αναρρωτικής δεν προσμετρούνται σε αυτές!!!!!!!!!!!! σύνολο μπορώ να έχω 10 μέρες κανονική άδεια! Εκεί, μαζεύεται λίγο και αυτός και μου λέει ότι αν μαζευτούν πολλές άδειες μέχρι το τέλος της χρονιάς και πάθω κάτι δεν θα έχω τη δυνατότητα να κάνω χρήση των αδειών.

Του απαντάω ότι είναι αναγκαστικές άδειες και ότι δεν τις παίρνω για να πάω εκδρομές ή να κάνω οτιδήποτε μη αναγκαίο. Τον ρωτάω αν τελειώσαμε και σηκώθηκα και έφυγα... Εντάξει, μπορώ να καταλάβω ότι ο ρόλος του είναι να μας συγκρατεί και να μας λέει κάποια πράγματα, αλλά ρε φίλε δεν μπορείς να μου μιλάς λες και είμαι κάποιος χωρίς αξία επειδή είμαι αναπληρωτής...ούτε μπροστά σε άλλους όπως το έχεις κάνει πολλές φορές και όχι μόνο σε εμένα...

Μετά σηκώθηκα και πήγα για καφέ και γνώρισα τον μαθητή μιας συναδέλφισσας που ήταν ό,τι πιο σημαντικό έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό...

# 2 / ΤικνοΠέμπτη ΙκαΠαρασκευή

Την Τσικνοπέμπτη και ενώ όλοι οι συνάδελφοι στο σχολείο θα έκαναν κάτι σαν γιορτή λόγω της ημέρας, εγώ έπρεπε να πάω στο ειδικό σχολείο που είχε ένα σεμινάριο, το οποίο προφανώς και κράτησε μέχρι το μεσημέρι...

Για το βράδυ είχαμε κανονίσει να πάμε με την Ε. και τον Γ. (ζευγάρι) σε μια ταβέρνα και μαζί μας ήρθαν και τρεις άλλες κοπέλες άλλης ειδικότητας. πήγαμε στην ταβέρνα όπου η Ε. με έβαψε στο πρόσωπο! είχα ντυθεί κλόουν, φαντάζομαι θα είδες φωτό στο φέισμπουκ, ή θα δεις τέλος πάντων... Το θέμα είναι ότι την ταβέρνα την έχει ένα παλικάρι από το χωριό στο οποίο δουλεύω και στην ταβέρνα ήταν και κάποιες παρέες από το χωριό...χωρίς να είναι αλήθεια, έδωσα την εντύπωση του μεθυσμένου και φεύγοντας με ρώτησε ένας: "Δάσκαλε, σε ποιο σχολείο είσαι;" αφού του απαντάω το όνομα του χωριού του, μου λέει: "Να προσέχεις"...κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και σηκώθηκα να φύγω.

Στη συνέχεια, το ζεύγος μας άφησε, αλλά οι υπόλοιποι συνεχίσαμε. Πήγαμε σε ένα ελληνιναδικοσκυλαδικοπαρακμιακό μαγαζί...μόνο μια μπίρα ήπιαμε, αλλά το θέμα είναι ότι χορεύαμε μόνο εμείς!!! μας έβλεπε από έξω ο κόσμος, έμπαινε μέσα, συνειδητοποιούσε ότι είμαστε μόνο εμείς που χορεύουμε και σηκωνόταν και έφευγε!!! Κάποια στιγμή φύγαμε από εκεί για να πάμε σε ένα άλλο μαγαζί...στο δρόμο βρίσκω τις φοιτητριούλες... μαζί με έναν γνωστό μου από την πόλη καταγωγής μου...φοιτητής και αυτός. Με αυτά και μ'εκείνα μου λένε ότι πάνε στο κλαμπ της πόλης και τους λέω ότι θα τους ακολουθήσω μετά. Έτσι και έγινε...κατά τις 4, αφού καληνύχτισα τις κοπέλες πάω στο κλαμπ με τους φοιτητές... να μην τα πολυλογώ...στις 6 γυρνάω σπίτι και κάπου εδώ θα πρέπει να θυμίσω ότι στις 9 έπρεπε να είμαι στο ΙΚΑ να περάσω επιτροπή για την άδειά μου... με μιάμιση ώρα ύπνο πηγαίνω στο ΙΚΑ.

Περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου...ώσπου με ρωτάει η κυριούλα του γραφείου:"παλικάρι εσύ γιατί είσαι εδώ;"  μπλα μπλα μπλα στο βιβλιάριό μου δεν μπορεί να γραφεί η άδεια γιατί είναι οικογενειακό και έπρεπε να πάω στα γραφεία του ΙΚΑ για να πάρω ένα αποδεικτικό, ένα κάτι που να δείχνει ότι είμαι ασφαλισμένος... παίρνω ταξί πηγαίνω στα γραφεία, γυρνάω, δεν της αρέσουν τα χαρτιά που της πήγα, παίρνει τηλέφωνο, μιλάει, μιλάει, περιμένω, μιλάει, μιλάει.........

Εν τέλει με περνάει επιτροπή, μου γράφει το χαρτί και με στέλνει στην ευχή του θεού... Στο δρόμο πάλι καλά κοίταξα τα χαρτιά και μου είχε γράψει λάθος μέρες...επιστρέφω και πάλι καλά μου τις αλλάζει!!!

#1 / Η αρχή - Τρίτη - Τετάρτη

Αυτό το ιστολόγιο είναι μια εγωιστική πράξη... Ο φίλος μου ο country είναι φαντάρος κάπου μακριά και δεν μπορώ να επικοινωνώ μαζί του καθημερινά με τον τρόπο που γινόταν μέχρι τώρα...επομένως, όση ώρα θα μιλάμε θα πρέπει να μου λέει εκείνος πως περνάει καθώς και κοστίζει, αλλά και ο χρόνος είναι περιορισμένος... Όταν με το καλό επιστρέψει όμως δεν μπορώ να του λέω πράγματα και εκείνος να μη γνωρίζει και να με κοιτάει σαν χάνος!!! Με το που γυρίσει, το ιστολόγιο θα περάσει στα χέρια του... Λοιπόν, ξεκινάω με την πρώτη μέρα που είναι η Τρίτη που μας πέρασε.

Το βράδυ της Δευτέρας δεν πρόλαβα να γυρίσω γρήγορα σπίτι για να μιλήσουμε στο τηλέφωνο και δυστυχώς έφυγες την Τρίτη το πρωί. Ευτυχώς όμως μιλήσαμε το βράδυ. Λοιπόν που λες φίλε μου, την Τρίτη ξεκίνησε ο γολγοθάς μου με το ΙΚΑ!!! Αμέσως μετά το σχολείο πηγαίνω στην πρωτοβάθμια για να δώσω το χαρτί από το νοσοκομείο και να δικαιολογήσω την αναρρωτική άδεια της προηγούμενης εβδομάδας. Από εκεί μου λένε ότι επειδή είμαι ασφαλισμένος στο ΙΚΑ θα πρέπει να πάω εκεί και να μου θεωρήσουν την άδεια. Πηγαίνω στο ΙΚΑ και έχω ξεχάσει το βιβλιάριό μου (κάτι που εν τέλει δεν θα χρειαστώ...το γιατί θα το μάθεις την Παρασκευή), οπότε γυρνάω στο σπίτι και ξαναπάω στο ΙΚΑ.

Κλείνω ραντεβού για την ίδια μέρα με τον παθολόγο που θα μου θεωρούσε το χαρτί από το νοσοκομείο. Πάω στον όροφο του παθολόγου και περιμένω απ' έξω - μαζί με άλλα 7 άτομα!!! Ρωτάω αν είναι όλοι για τον παθολόγο και μου λένε ναι, αλλά επίσης ότι ο παθολόγος λείπει εδώ και μια ώρα!!! Περιμένω και μετά από λίγο έρχεται ο γιατρός. Με συνοπτικές διαδικασίες εκείνος τους περνάει όλους, έρχεται η σειρά μου και του λέω τι έπαθα και λοιπά και λοιπά... Μου απαντάει ότι άργησα να πάω το χαρτί!!! "τι εννοείτε;" του απαντάω με μεγάλη απορία! "Έπρεπε να το φέρεις την προηγούμενη εβδομάδα, το αργότερο μέχρι την Παρασκευή!"

Εκεί κάπου παθαίνω σοκ και νιώθω ηλίθιος που θα πρέπει να πω στον γιατρό ότι από το κρεβάτι μου δεν θα μπορούσα να πάω στο ΙΚΑ το χαρτί του γιατρού του νοσοκομείου!!! Το κάνω όμως για να νιώσω πιο χαζός με τις απαντήσεις του....Με αυτά και με εκείνα με στέλνει να περάσω επιτροπή στον τρίτο...όπου δεν υπήρχε κανένας παρά μόνο μια γυναίκα η οποία τρόμαξε από εμένα! Της λέω την ιστορία για μια ακόμα φορά και το μόνο που μου λέει είναι να πάω την Τετάρτη να περάσω επιτροπή γιατί έλειπαν όλοι οι γιατροί...

Τέλος πάντων...εφόσον είχε πάει απόγευμα πηγαίνω σπίτι και πάω για ύπνο...κοιμάμαι πολλές ώρες...λες και θέλω κάτι να ξεχάσω...τες πα...

Ξυπνάω την Τετάρτη το πρωί και πηγαίνω στο ΙΚΑ και να μάθω από μια υπάλληλο ότι επιτροπές περνάνε μόνο Τρίτη και Τετάρτη.... Τρέχω να προλάβω να πάω στο σχολείο και να αναιρέσω όσα είχα πει το προηγούμενο βράδυ και στους γονείς και στους συναδέλφους!!! Ωστόσο, νομίζω ότι έκανε πολύ καλή εντύπωση στους γονείς ότι τους πήρα τηλέφωνο να τους ενημερώσω και για το ότι θα λείπω, αλλά και το επόμενο πρωί που τους είπα να φέρουν το παιδί στο σχολείο για  να κάνουμε μάθημα. Δηλαδή, ελπίζω να κατάλαβαν ότι δεν λουφάρω, αλλά προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου!

To επόμενο ποστ θα έχει τα γεγονότα της ΤσικνοΠέμπτης, αλλά και εξελίξεις με το καιρικό φαινόμενο που ταλαιπωρεί τη περιοχή μας τους τελευταίους μήνες. Επίσης, δεν ξέρω αν θα είναι στο επόμενο ή σε επόμενο ποστ, αλλά θα ήθελα να αναλύσω και τα γεγονότα που έγιναν την τελευταία μέρα σου στο μέρος μας.