Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Ένα post για τον Απρίλιο... (ή αλλιώς Μόνοι Γεννιόμαστε, Μόνοι Πεθαίνουμε...)

Για άλλη μια φορά αποφασίζω να γράψω...  Είναι μια ασχολία που παντα μου άρεσε αλλά τα τελευταία χρόνια την παραμέλησα. Φίλε μου country1, σου μίλησα χθες για την ανθρώπινη μοναξιά...  (βέβαια οι άνθρωποι, όταν είναι ευτυχισμένοι, δεν τα πολυκαταλαβαινουν αυτά τα θέματα...) Τέλος πάντων, η μοναξιά είναι μια φυσιολογική και ανθρώπινη κατάσταση. Μέσα στη μοναξιά βλέπεις τον εαυτό σου γυμνό και όπως πραγματικά είναι. Φυσικά για πολλούς ακούγεται- και είναι όντως- τρομακτικό. Στην αρχή τουλάχιστον. Ωστόσο, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Αφού επιβιώσεις από το πρώτο σοκ, το στοίχημα είναι να μη λυγίσεις, αλλά να παλέψεις για το καλύτερο. Χρειάζεται δύναμη, γιατί στέκεσαι σ' ένα γκρεμό και κινδυνεύεις να πέσεις. Αλλα το ποιος θέλεις να είσαι, αν θέλεις να βλέπεις τη ζωή ως θύμα ή ως μαχητής καθορίζει την έκβαση της δοκιμασίας. Η αλήθεια είναι ότι η μοναξιά είναι μια δοκιμασία ατομική. Μόνο εσύ μπορείς να διαλέξεις τη ζωή. Κανείς δε μπορεί να σε βοηθήσει αν δεν το θέλεις εσύ. Αρκεί όμως να υπάρχει έστω και ένας σπόρος, έστω και ένα ίχνος θέλησης για αγάπη και ζωή. Αν υπάρχει, τότε η αλήθεια είναι πως, σε αυτή την περίπτωση, η βοήθεια και η υποστήριξη των φίλων μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια.  Η δύναμη όμως να επιβιώσεις και να συνεχίσεις στον αγώνα της ζωής είναι δική σου!Μην την αφήνεις, μην την παραδίδεις και-κυρίως-μην αφήνεις τη ζωή να ξεφύγει από τα χέρια σου!

ΥΓ. Κι αν η Ζωή τα 'χει μ' άλλον, δεν τρέχει και κάτι. Προχώρα στην επόμενη! (Παίζει να είναι καλύτερη!)

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Πρωινό ξύπνημα!

O country1 μια χαρά περνάει εκεί που είναι... Εμείς να δούμε τι κάνουμε... Όταν ήμουν στην Κύπρο και μου έλεγαν να κάτσω εκεί, δεν φανταζόμουν την τροπή που θα έπαιρναν τα πράγματα μετά από κάποιους μήνες...   Τέσπα, αγαπητέ country1 πρέπει να σου γράψω τα νέα μου...   Τρέχω συνεχώς... Τα πρωινά μου είναι γεμάτα, αλλά κι όταν γυρίζω από τη δουλειά, πάλι με περιμένει κάτι...  Δεν πρόλαβα να στο πω: προσεχώς θα πάμε στο Πρώτο Πάτωμα. Δεν ξέρω αν πρέπει να ανυπομονώ ή όχι...  Και-σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα- είναι και οι αιώνιες ερωτήσεις που θέτω προς τον εαυτό μου που δε με αφήνουν να ησυχάσω...  Τέσπα, τα υπόλοιπα από skype όποτε βολέψει. Συνεχίζω να γράφω για να μην εγκαταλείψω το blog που έχει για 'μενα  το πιο νόστιμο όνομα!!Τα λέμε!

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

O country1 έφυγε!

Ναι!Όλοι περιμέναμε πως και πως την αποχώρηση του country1!!Έφυγε χθες λοιπόν και για τους επόμενους μήνες τον ξεφορτωθήκαμε!Θα ήθελα πολύ να σχολιάσω το τι ακριβώς έγινε στο αεροδρόμιο, αλλά δεν έχω χρόνο!Όλα καλά εν τέλει και αυτό έχει σημασία!

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Το κατάστημα λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση!

Ναι, το παρόν κατάστημα άλλαξε διαχειριστή!Πέρασε στα χέρια μου επιτέλους, όπως προοριζόταν να γίνει από τη δημιουργία ακόμα του blog. Από εδώ και πέρα όταν θα μιλάω για τον προηγούμενο ιδιοκτήτη-τον κολλητό μου- θα τον ονομάζω country1. Εγώ θα είμαι ο country2. Λοιπόν- για να αρχισω να εξηγώ-το μπλογκ αυτό φτιάχτηκε από τον country1 επειδή έλειπα από Ελλάδα για να μπορεί να μου γράφει τα νέα και τις σκέψεις του.  Κι έτσι έγινε! Διαβάζοντας τις δημοσιεύσεις ήταν σαν να άκουγα τον κολλητό μου να μιλάει...  Και, ενώ εκείνος μου ανέφερε τα όσα τον απασχολούσαν, εγώ έπαιρνα κουράγιο και δύναμη για τον εαυτό μου τις μέρες που τα χρειαζόμουν περισσότερο... Στην πραγματικότητα, οι δημοσιεύσεις σε αυτό το μπλογκ δεν αποτελούν παρά ένα μικρό κομμάτι των συζητήσεων που είχαμε όσο ήμουν στο εξωτερικό. Επικοινωνούσαμε κυρίως μέσω μηνυμάτων' ο κολλητός μου έστελνε  με το what's up του στο δικό μου κι εγώ του απαντούσα από  το δεύτερο κινητό μου με την  ξένη sim. Ήταν o πιο φθηνός τρόπος επικοινωνίας και για τους δυο. Με τον country1 μιλούσαμε σχεδόν κάθε μέρα και, όσο ήμουν στο εξωτερικό, η φιλία μας ψήθηκε ακόμη περισσότερο αφού συζητούσαμε πιο ουσιαστικά και πιο συχνά απ' όταν βρισκόμασταν στην ίδια πόλη. Τα λόγια δεν είναι αρκετά για να τον ευχαριστήσω που στάθηκε στο πλευρό μου τις ώρες της μοναξιάς. Τώρα ο country1 θα φύγει για κάποιους μήνες στο εξωτερικό (πώς γυρνάει ο τροχός, ε?) και εγώ θα συνεχίσω αυτό το τρελό ιστολόγιο για να του στέλνω τα νέα μου. Ελπίζω να φανώ αντάξιος της φιλίας του. Αυτά από τη νέα διεύθυνση! ;-) 

 

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

# 7 / Λόγια απλά!

Σου χρωστάω αυτήν την ανάρτηση από καιρό. Όντας σε ένα περιβάλλον που οι περισσότεροι σε θεωρούν πάτο (έτσι είναι η ιεραρχία για τους αναπληρωτές) και ειδικά την παράλληλη στήριξη που είναι πιο πάτος και από τον πάτο, το να σου πει κάποιος μια καλή κουβέντα είναι μια στιγμή απίστευτης ευτυχίας!

Είχαμε πάει εκδρομή μαζί με τα διπλανά χωριά. Πρακτικά κάναμε επίσκεψη στο ένα από αυτά. Όλοι οι δάσκαλοι καθόμασταν στην μία τάξη όπου είχαν φέρει και πράγματα να τσιμπήσουμε. Οι περισσότεροι είπαν ένα απλό γεια μπαίνοντας και αυτό ήταν όλο. Μπαίνει σε κάποια φάση η νηπιαγωγός από ένα διπλανό χωριό και λέει: "ποιον δεν χαιρέτησα, ποιον δεν χαιρέτησα", διασχίζει όλη την τάξη και έρχεται και μου δίνει το χέρι, με ρωτάει τι κάνω και πως περνάω με το παιδί, κάτι που κανένας από τους υπόλοιπους 8 δεν είχε κάνει!!!

Περιττό να σου τι όμορφα που ένιωσα!! Ήταν σα να με αναγνωρίζει κάποιος ως ισότιμο, αλλά με ενδιαφέρον. Προφανώς δεν είχα πολλά πράγματα να συζητήσω μαζί της αφού είναι και εκείνη λίγο πριν την σύνταξη, αλλά μου αφιέρωσε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα με πραγματικό ενδιαφέρον! Πράγμα που έκανε και στην επόμενη εκδρομή πριν λίγες μέρες οπότε και σου έστειλα το μήνυμα με τις απλές καθημερινές κουβέντες και πόσο τις εκτιμώ πια...

Ένα αντίστοιχο γεγονός έγινε και στην πολυκατοικία μου. Πήγα να μπω στο ασανσέρ και βλέπω ότι μπαίνει ένας παππούς, οπότε και τον περιμένω να έρθει να ανεβούμε μαζί. Με ευχαρίστησε και μου έπιασε κουβέντα. "Παλικάρι, μαθητής ή φοιτητής είσαι;" . Του εξηγώ και λίγο πριν κατεβώ μου λέει "καλό απόγευμα και να προσέχεις"

Δεν είναι ότι μου είπε ποιος ξέρει τι, αλλά ο τρόπος του ήταν τόσο ωραίος, τόσο ήρεμος και καθαρός που αμέσως γέμισα με ευχάριστα συναισθήματα.

Στο επόμενο ποστ: Φίλοι ή friends with benefits?

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

# 6 / Sail Away

Sail Away...it's time to leave....

   Σήμερα έψαξα πολλά για το interrail, σου έστειλα και στο φέισμπουκ διάφορα να δεις. αλλά η ώρα είναι 2 και δεν έχω κοιμηθεί ακόμα...όχι ότι δεν θέλω...δεν μπορώ...σκέφτομαι διάφορα...
   
[...]

   Μόλις ήπια την τελευταία γουλιά από το τσάι μου και σε λίγο θα σβήσω και το τσιγάρο (ναι, μετά τα τελευταία ξανακύλησα...). Βρήκα ένα μπλογκ που το έκαναν κάτι παιδιά που σκέφτονταν τα ίδια πράγματα που σκεφτόμαστε και εμείς τώρα. Είναι απίστευτο πόσο διαφέρουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, αλλά και πόσο ίδια είναι τα προβλήματα που μας βασανίζουν. Φυγή...απελπισία...ανάγκη για καινούρια πράγματα και καινούριους ανθρώπους...
   Από τότε που έφυγες έχουμε περισσότερη (και αρκετά πιο ποιοτική) επικοινωνία... Υπάρχουν πολλά κοινά προβλήματα και στους δύο και αρκετές αναλογίες στα υπόλοιπα προβλήματά μας...αλλά και κοινές ανάγκες και όνειρα. Μου λες πολλές φορές ότι οι συμβουλές μου είναι αυτές που πρέπει. Απλά σου λέω τα πράγματα που θέλω να πω και στον εαυτό μου... Δύσκολα...Μου είπες σήμερα ότι ήμουν λίγο ασυνάρτητος στο προηγούμενο ποστ...είμαι και στο επόμενο απ'ό,τι  φαίνεται...
   Κάποτε μου είχαν πει ότι στο μπλογκ μου έγραφα πολύ εμπνευσμένα κείμενα. Τώρα πια όχι... δεν νιώθω ολοκληρωμένος... (πολύ κλαψομούνης έγινα...) . Το μπλογκ που βρήκα το λένε Time to leave. Από εκεί δανείζομαι και το τραγούδι. Τα παιδιά τα γράφουν πολύ καλά αυτά που σκεφτόμαστε και σου προτείνω όταν και αν έχεις χρόνο και διάθεση να το διαβάσεις. Ίσως κάνω και σχόλιο κάποια στιγμή, αλλά δεν ξέρω πότε...ούτε στο δικό μου μπλογκ δεν προλαβαίνω να απαντήσω στα σχόλια... Το οποίο δικό μου μπλογκ δεν σου το έχει δείξει ακόμα, ε;;; Θα έρθει η στιγμή και για αυτό...
   Μένουν 104 μέρες για να φύγω από εδώ που είμαι και η αλήθεια είναι ότι η απελπισία των τελευταίων ημερών κάπως κατευνάζεται με αυτό. Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Είναι σίγουρα μια χρονιά που θα με κάνει πιο καλό άνθρωπο και δάσκαλο, αλλά με τι κόστος;; Μπορεί να μου αλλάξει εντελώς τις προτεραιότητές μου και τα θέλω μου...Φοβάμαι μην κάνω καμιά μαλακία...θα με κρατήσεις ελπίζω...

[...]

   Το έχω κάψει στο ριπιτ το τραγούδι όπως καταλαβαίνεις...

# 5 / Lost in space...

   Τι κάνεις φίλε μου;;; Εδώ όλα μοιάζουν να έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο...τον έλεγχό μου... Την Πέμπτη στο σχολείο ήταν χάλια! Το παιδί ήταν αναστατωμένο, γυρνούσαμε από τάξη σε τάξη, έριξε τα βιβλία από τη μία αίθουσα, φώναζε, μου τραβούσε τα χέρια και τα δάχτυλά μου, ούρλιαζε τη μία και την άλλη γελούσε. Ο αδερφός μου έχει μανιοκατάθλιψη, είναι μια ψυχική ασθένεια στην οποία το άτομο βιώνει περιόδους μανίας (μεγάλη ευφορία, μιλάει συνέχεια κλπ) και κατάθλιψης (κλείνεται στον εαυτό του κλπ). Έχω βιώσει αρρωστημένες καταστάσεις σπίτι μου, ξέρω τι περνάει η οικογένειά του στο σπίτι, ξέρω γιατί η μάνα έρχεται στο σχολείο και μου ρωτάει πως περάσαμε, ξέρω τι εννοεί όταν λέει ότι "τα κάνει σπίτι, μη σε τρελαίνει και εσένα εδώ". Δεν ξέρω όμως γιατί, αλλά δεν αντέχω...δεν το μπορώ... Αφού είχαμε κάνει μπάχαλο όλο το σχολείο, τον παίρνω, πηγαίνουμε στην τάξη μας, κλειδώνω. Στέκομαι για λιγο όρθιος να δω τι θα κάνει...αφού ξεκινάει να ξεφυλλίζει κάτι περιοδικά και να τραγουδάει Κοργιαλά, πιάνω το κεφάλι μου και χαμηλώνω σε μια γωνία. Μετά από πολύ καιρό έκλαιγα σα μικρό παιδί. Ελπίζω να μη με άκουσε κανένας γιατί στη διπλανή τάξη έκαναν μάθημα. Τότε είναι που σου έστειλα μήνυμα. 
   Νιώθω να χάνω τον εαυτό μου...τον σκοπό μου...κάθε μέρα φέρνω στο μυαλό μου την πρακτική όπου πηγαίναμε σχολείο στις 7μιση και φεύγαμε στις 2. Μας άρεσε τόσο πολύ που μέναμε εκεί τόσες ώρες και ανυπομονούσαμε να πάμε ξανά. Δεν ισχύει το ίδιο και εδώ! Γενικά περνάω καλά εδώ...δεν θέλω να είμαι αχάριστος γιατί έχω τη δουλειά μου, την δυνατότητα να βγώ και να ξεφύγω, αλλά κάθε μέρα συμβαίνει το ίδιο...γυρνάω στο σπίτι και με πιάνει ένα βάρος στο στήθος για το τι θα αντιμετωπίσω την επόμενη μέρα στο σχολείο. Με πιάνει ένα άγχος και μια απέχθεια για τη δουλειά μου και την μέρα μου... Ξυπνάω το πρωί και μετράω πόσες ώρες μένουν μέχρι το τέλος της "βάρδιας", πηγαίνω στο μπάνιο, κοιτάω τα μάτια μου και είναι πια σκοτεινά, σα να λείπει κάτι... Σφίγγω τα δόντια και ξεκινάω...
   Αναρρωτιέμαι αν άξιζε εν τέλει να κάνω αυτό που έκανα...ίσως έπρεπε να πάω φαντάρος και να μην έχω τέτοια προβλήματα και να σε έλεγα παλιοσειρά και να μετρούσαμε μέρες για τον Αύγουστο... Η ηλιθιότητα της κατάστασής μου φαίνεται απ'το ότι μετράω μέρες για το τέλος της σύμβασης τον Ιούνιο...και όχι απλά μετράω τις μέρες, αλλά έχω ξεχωρίσει και τις εργάσιμες από τις μέρες που απομένουν...
   ΕΙΜΑΙ ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΟΣ... ίσως σκέφτεσαι ότι σου λέω μαλακίες και ότι ενώ τα έχω όλα κάνω σαν την παρθένα ότι δεν μου αρέσει...ίσως και να είναι αλήθεια... Έχω χάσει τους στόχους μου, πράγμα που σημαίνει είτε ότι πρέπει να βρω καινούριους είτε ότι οι παλιοί μου στόχοι με οδήγησαν σε αδιέξοδο, άρα δεν ήταν σωστοί στόχοι..

Anyway...sometimes it lasts in love, sometimes it hurts instead...